Volgens een oud-directeur van de Bertha Muller School was de realisatie van dit kunstwerk een hele klus voor kunstenaar Theo Blom. De adviescommissie kwam al tot die conclusie tijdens de beoordeling van het ontwerp. Blom maakte een wandvullend mozaïek met behulp van gekloofde (gebroken) bakstenen waarvan ook het zichtvlak gebroken en dus ruw is. De voorstelling is fantasierijk en hier en daar surrealistisch. De wonderlijke combinatie van mensen, exotische dieren en attributen houdt het midden tussen een vermakelijk circusgezelschap en een bizarre droom. Er zijn dieren te herkennen zoals tijgers, een aap en een reusachtige kikker met een hoed. Een van de tijgers ligt bij een donkere vrouw op schoot, wiens haardos omhoog zweeft. Naast haar loopt een soort kabouter met een dierensnuit op stelten. Net zo dynamisch als de voorstelling is het mozaïek zelf. De stenen lopen in gebogen lijnen over de wand en volgen soms de richting van de verschillende vormen. Maar het oppervlak zelf golft ook, en dat creëert schaduweffecten als het zonlicht door de raampartij aan de linkerzijde op het mozaïek schijnt. Het mozaïek was gemaakt voor de gemeenschapsruimte die ook als eetzaal werd gebruikt, een ruimte die vaak vol geroezemoes zal zijn geweest. Dat was lastig voor leerlingen op deze school die leden aan hoor- en spraakstoornissen. Ruwe baksteen en een golvend oppervlak dragen bij aan een goede akoestiek. VH
