Het hele oeuvre van Eja Siepman van den Berg (1943) wordt gekenmerkt door een zintuiglijke ervaring van het thema mens. Dit uit zich in prachtige gladde torsen. Siepman van den Berg kiest vooral voor de weergave van jongens en meisjes die zich in het prille stadium voor hun volle wasdom bevinden. Door deze keuze schetst zij niet een star ideaal-type, maar de mens in de groei.
Bij alle beelden van Siepman van den Berg is er sprake van een afsnijding van ledematen.
Sommige torsen missen een hoofd en armen zoals bij dit 'Staand Meisje'. Het werk is wel natuurgetrouw, maar niet anatomisch realistisch. De gewrichten liggen verscholen achter het gladde oppervlak. Het 'Staand Meisje' staat in volmaakte rust met beide voeten plat op de sokkel. Er is nauwelijks sprake van draaiing om de eigen as.
Toch is het geen statisch werk. Doordat de gepolijste oppervlakken een spel aangaan met het licht, straalt het bronzen beeld een grote vitaliteit en dynamiek uit.
