Een verticale regenboog of een waterval van kleur. Zo is het werk van Nel van Ratingen en Elisabeth (Berthy) Müller voor de basisschool aan het Maasplein ooit omschreven. Het wandvullende werk in de entreehal van de school bewoog zich van boven naar beneden: vijf kleurbanen van kunststof hingen als een baldakijn vanaf het plafond. De banen zetten zich in geschilderde vorm, en met gebruik van dezelfde kleuren, voort op de muur. In het onderste gedeelte, ongeveer tot op manshoogte, waren deze kleurbanen aangevuld met banen in roestvrij staal. Dit deel kreeg tevens een driedimensionaal karakter omdat de kleuren en het roestvrij staal op bolle, halfronde vormen waren aangebracht. Door het glanzen van het staal ontstond een lachspiegeleffect. Van Ratingen is schilder en werkte op het moment van de opdracht ook met textiel. Müller werkte – ook toen al – abstract en gebruikt kleur op een conceptuele manier. Hun samenwerking had aanvankelijk tot een ander ontwerp geleid: een knuffelmuur. Maar dit ontwerp werd te brandgevaarlijk gevonden. Het uitgevoerde ontwerp had uiteindelijk ook een tactiele waarde, omdat het vrij in de ruimte hing en naar beneden toe ook weer ruimtelijk werd. De beweging in het vormenspel van groot naar klein, of andersom van klein naar groot, doet op een speelse manier denken aan de ontwikkeling van kinderen. VH
