In 1994 plaatste Roy Villevoye een groot aquarium in het nieuwe onderkomen van kinderdagverblijf Jonas, op ooghoogte van de peuters, zodat zij moeiteloos de wondere wereld van de vissen konden bekijken. Villevoye wilde een kunstwerk maken waarmee kinderen meteen een vanzelfsprekende omgang zouden hebben. Het aquarium werd ingebouwd in een laag meubel dat de volledige wand van de centrale speelruimte innam. Achter het aquarium plaatste Villevoye een spiegel. Wanneer de kinderen naar de vissen keken, zagen ze op de achtergrond zichzelf weerspiegeld. Aan weerszijden van het aquarium bevonden zich nog eens twee gekantelde spiegels: de een naar boven, de ander naar beneden gericht. De kinderen moesten klimmen of juist bukken om zichzelf hierin te zien. Het geheel werd visueel verbonden door een in rode oker (de oudste kleur die ooit door mensen is gebruikt, aldus Villevoye) geschilderde lambrisering. Het ging de kunstenaar om de ervaring van het kijken naar een andere wereld en jezelf daarin weerspiegeld zien. Hoewel het aquarium twintig jaar later nog trouw onderhouden wordt en zijn centrale plek in het kinderdagverblijf heeft behouden, zijn essentiële onderdelen van het kunstwerk verdwenen. De spiegels ontbreken en ook de rode lambrisering is verwijderd. Het conceptuele karakter van het werk is hiermee grotendeels verloren gegaan. LH
