De Sowetobrug maakt deel uit van een belangrijke toegangsweg naar het centrum van Utrecht. Jan van Munster heeft aan weerszijden van de brug circa zestig lichtzuilen geplaatst die in lengte oplopen van twee tot vijf meter. De ruimte tussen de zuilen neemt af naarmate de zuilen hoger worden. Hierdoor wordt het perspectief versterkt en de toch al ruime entree nog ruimer en uitnodigender voorgesteld. Wie de stad uitrijdt, kijkt aan tegen de achterzijde van de armaturen en ziet nauwelijks iets van de verlichting, alsof het werk naast een dagzijde, ook een nachtzijde kent. Van Munster is een bijzondere beeldhouwer, al zal hij zichzelf niet gauw ‘beeldhouwer’ noemen. Voor hem komt niet de vorm maar ‘energie’ op de eerste plaats; het centrale thema van zijn werk. Energie als bron van het leven, maar ook de meer fysische verschijningsvormen en metaforische betekenissen ervan. Maar of hij nu met ijs werkt of met neonlicht, met magnetisch veld of blokken graniet, altijd draait het in zijn werk om het zichtbaar maken van een ruimtelijke werking. Het werk lost op in het dagelijks verkeer, om zich er even plotseling weer te manifesteren als het juiste moment daar is, namelijk als de beschouwer zich precies in zijn energiebaan bevindt. Net zoals bij de Sowetobrug: het werk staat daar elke dag, jaar na jaar, maar de ervaring van die stralende brug van licht duurt slechts luttele seconden.
